నేనూ, విలాసినీ టీచర్
మాకు ఇంటర్లో తెలుగు పాఠాలు చెప్పిన తెలుగు మాష్టారు విలాస రావు గారు చాలా విలక్షణం గా ఉండేవారు. ఆయనకు స్త్రీలు అంటే ఎంతో గౌరవం. వివాహం చేసుకోలేదు. మాకు పాఠాలు చెప్పేటప్పుడు కూడా కావ్యనాయికలను గురించి వర్ణించేటప్పుడు తానే వరూధినిగా, సత్యభామగా, నీలగా, రాధ గా ఇతర ప్రబంధ సుందరీమణులుగా భావించుకుంటూ తాదాత్మ్య భావం చెంది పాఠాలు చెప్పేవారు. అయితే ఆయన పాఠం చెప్పే తీరు ఎంతో గౌరవాన్ని కలిగించేది. స్త్రీ జాతి మీద ఈగను కూడా వాలనివ్వని వల్లమాలిన అభిమానం ఆయనది. ఆయనెందుకో ఈ మధ్య ప్రతీ రోజూ గుర్తుకు వస్తున్నారు. ఆయన పాఠాలలో వరూధినిగా, రాధగా నన్ను నేను భావించు కుంటున్నాను. ఇలా రోజులు గడుస్తున్నాయి.
ఆరోజు శుక్రవారం. మరునాడు సెకండ్ శాటర్ డే కావడం చేత అక్క దగ్గరకి రామభద్రపురానికి బయల్దేరాను. సాయంత్రం 6.30 గంటల బస్సు కోసం వేడుతున్నాను. నెమలికంఠం రంగు పాలిష్టర్ చీర బొడ్డుకి కొంచెం క్రిందకి కట్టాను. మాచింగ్ జాకెట్టు కొద్దిగా ట్రాన్స్పరెంట్ గా ఉంది. నీలం రంగు మీద పసుపు పూల జాకెట్టది. లోపల నల్లని బ్రా కట్టాను. వక్షోజాల విషయంలో మల్లిక దగ్గర నేర్చుకున్న పాఠాలు అమలులో పెట్టాను. మరింత ఎత్తుగా కనబడటం కోసం క్రింద రెండు కర్చీఫ్ లు సప్పోర్ట్ గా పెట్టాను. ఫలితంగా రెండు పచ్చని దబ్బ పళ్ల లాగా ఉన్న ఆ రెండు వక్షోజాలు బ్రా తో తగవు పడి ఇరుకు బ్రా లో ఇమడలేమంటూ మూడొంతులు బయటకు వచ్చేసి స్వాతంత్ర్యం కోసం తపిస్తున్నాయి.
అయితే వాటిని బాంక్ లో స్ట్రాంగ్ రూమ్ ఔటర్ వాల్ లాగా జాకెట్ నిలువారిస్తోంది. దాంతో మరింత బిగుతెక్కి బిర్రుగా కనబడుతున్నాయి. కొద్ది దూరం లో బస్సు బయల్దేరుతోంది. అందుకని నడకలో వేగం పెంచి పరుగులాంటి నడకతో బస్సును చేరుకున్నాను బస్సులోనూ బయట కూడా ఎన్నో మగకళ్ళు ఆకలితో నా అందాలను జుర్రుకుంటున్నాయి. నా వక్షోజాలకు చూపు వచ్చినట్టుగా వాళ్ళని చిర్రు బుర్రు లాడుతూ బిర్రుగా చూస్తున్నాయి. ముసిముసి నవ్వుకుంటూ బస్సెక్కేశాను. నాకిటికీ సీటు నాకే ఉంది. హమ్మయ్య. చక్కగా వెళ్ళి ఆ సీటులో కూర్చొన్నాను. ఇంతలో నా లాగే పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి నా ప్రక్కనే ఉన్న సీటులో ఒక అయిదున్నార అడుగుల పోత బంగారు తీగె వచ్చి కూర్చొంది. టైట్ జీన్స్ పాంటు, ఎద పంటని సగమే దాచగలుగుతున్న, జాకెట్టు కన్నా కొంచెమే పెద్దదిగా ఉన్న బ్లూ కలర్ టీ షర్ట్, అది ఎద ఎత్తులనే కాదు, పల్లంలో ఉన్న నాభిని కూడా దాచలేని తన చేత కాని తనాన్ని దాచుకోవటానికా అన్నట్టు తెల తెల్లని పూలతో తెల్లబోయి నవ్వుతున్నట్టు ఉంది.
ఐశ్వర్యరాయ్ తో పోటీ పడుతున్నట్టున్న ఆ సుందరి మీద నుంచి నా చూపుల్ని నేను మరల్చుకో లేక పోయాను. అప్పుడే ఆమె కూడా మల్లెలాగా నవ్వుతూ నన్ను చూస్తోంది. ఆ నవ్వుల మల్లెలకి ఆమె శరీరం నుంచి వస్తున్న చందన పరిమళం తోడై చూసే వారికి మల్లెలు చందన గంధాన్ని అరువు తెచ్చుకున్నాయా? అనే సందేహాన్ని కలుగజేస్తున్నాయి.
(ఇంకా వుంది)
“హాయ్, క్లియో! ఎలా ఉన్నావ్!?” అని అడిగింది. నేను చిన్న నవ్వు నవ్వి ఆమె ఎవరా? అని గుర్తుకు తెచ్చుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను. ఈమెను ఎక్కడో చూసినట్టుంది. కానీ స్పష్టంగా తెలియటం లేదు. పైగా గొంతు కూడా బాగా పరిచయం ఉన్న గొంతు లా ఉంది. ఇంతలో ఆమె చనువుగా నా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుని మృదువుగా నొక్కుతూ, చిన్నగా నా చెవి తమ్మె కొరుకుతూ “హలో లైకా డార్లింగ్” అంటూ నా మొగ్గని తన చూపుడు వేలు, బొటన వేలితో గట్టిగా పట్టుకు తిప్పి “నువ్వు ఇప్పుడు పరిపూర్ణమైన స్త్రీ రూపం తో చాలా అందంగా బాగున్నావు. నన్ను గుర్తు పట్టలేదా!? నేను విలాస….“ అని పూర్తి చేసే లోగానే ఆమె ఎవరో నాకు అర్థమైంది. నన్ను అలా చెవి కొరికి ‘లైకా’ అని పిలిచి నా మొగ్గ మీద చెయ్యి వేసే అలవాటు మా తెలుగు సార్ కి మాత్రమే ఉండేది. ఆరోజుల్లో తెలుగు పాఠాలు చెబుతానని ఇంటికి పిలిచి దగ్గర కూర్చో బెట్టుకునే వారు. పాఠం మొదలయ్యే సరికి నా చెవి తమ్మె కొరికి “లైకా డార్లింగ్” అనే వారు. పాఠం పూర్తి అయ్యేలోగా అంగాంగాలూ తడిమేవారు, నా మొగ్గను తన చూపుడు వేలు, బొటన వేలితో గట్టిగా పట్టుకుని ఫేవర్ లుబా అలారం గడియారం కీ తిప్పినట్లు తిప్పేవారు. లంగా, ఓణి, కానీ, ఫ్రాక్ అండ్ బ్లౌజ్ కానీ, కుర్తీ, పాటియాలా పాంట్ కానీ ఇలా ఏవో ఒక డ్రెస్సు ఇచ్చే వారు. సండే వచ్చిందంటే ఆయన దగ్గరే. ఇలా ఇంటర్ రెండు సంవత్సరాలు ఆయన నాకు చాలా చాలా కులుకులు నేర్పేవారు. ఆ ఆలోచనల లోంచి నేను తేరు కునే లాగా నా తొడల మీద ఒక చిన్న చరుపు చరిచి ఏయ్ లైకా? ఎక్కడికి వెళ్లిపోయావ్? నన్ను గుర్తు పట్టలేదా? అని అడిగారు. స్పృహలోకి వచ్చిన నేను “ఆ . . . మీరే కానీ ఇలా . . . !?” అని అడిగాను.
“నాకు నువ్వొక ఇన్స్పిరేషన్. నువ్వు ఇంటర్ చదివే రోజుల్లో వేసిన స్త్రీ వేషాలలోని ముగ్ధత్వం నన్ను మైమరపింపచేసేది. ఆ నాటకాలు చూసి ఇంటికి వెళలాకా నీ లాగే డ్రస్సులు వేసుకుని పడుకునే దాన్ని. అలాగే నిన్ను ప్రతి ఆదివారం ఇంటికి పిలిచే దాన్ని. నువ్వు ఏ డ్రస్సు వేసుకున్నా ఆ డ్రస్సు స్పర్శ కూడా నాకు పులకరింతలు కలిగించేది. నాలోని స్త్రీని ప్రపంచానికి చూపాలని, నా పురుషత్వాన్ని మొదలంటా ఒలిచేయాలని తపించి తపించి చివరకు వైద్యుల్ని ఆశ్రయించి, చికిత్స తీసుకుని, శస్త్ర చికిత్స కూడా అయ్యాకా రెండుసంవత్సరాల పైగానే అన్నీ కష్టాలకు ఓర్చుకుని ఇలా విలాసిని అనే పేరున పరిపూర్ణమైన స్త్రీని అయ్యాను. కాలేజీ మేనేజ్మెంట్ నన్ను ఉద్యోగం లోంచి తీసేసింది. నా ఉద్యోగాన్వేషణలో ఎవరికి తెలియని చోట గజపతినగరంలో ఒక స్కూల్ లో తెలుగు టీచర్ గా చేరాను. మరి నీ గురించి?” అని అడిగింది. నేను నా గురించి క్లుప్తంగా చెప్పాను. బస్సు నెమ్మదిగా గతుకుల బాటలో ఉత్సాహంగా సాగిపోతూ మా కలయికకి సంబరాలు చేసుకుంటున్నట్టు ఉంది. బస్సులో లైట్లు అన్నీ ఆరిపోయాయి. ఒకరిలో ఒకరు కలిసి పోయినట్టుగా చాలా దగ్గరగా అతుక్కుపోయి కూర్చున్నాము. నా చెవిని గోముగా కొరుకుతూ
“లైకా! గజపతినగరం దగ్గర పడుతోంది. ఇవ్వాళ నాతో వచ్చేయచ్చు కదా?” అని అడిగింది. నా మనస్సు కూడా అదే కావాలంటోంది. బస్సు గజపతి నగరం చేరగానే విలాసినితో పాటు నేను కూడా దిగిపోయాను. (ఇంకా ఉంది)
ఆవిడకి పరిచయం ఉన్న రిక్షా వచ్చింది. ఇద్దరం రిక్షాలో కూర్చొన్నాం. ఇక్కడి రిక్షాలు ఒకరికి ఎక్కువ. ఇద్దరికి తక్కువ. మాకు మాత్రం చాలా బాగుంది. మా ఇద్దరి మధ్యలో కాలం కూడా దూరటానికి సందులేదు. “అమ్మ, ఎవరీవిడ?” అడిగాడు రిక్షా అతను. “మా అత్త కూతురు.” నవ్వుతూ చెప్పింది విలాసిని. ఆ పరిచయం నాకు గర్వంగా ఉంది. మొదటి సారిగా విలాసిని నన్ను ఒక స్త్రీ గా పరిచయం చేసినందుకు. నన్ను చిన్నతనం నుంచి ఆడ దుస్తుల్లో చూసినా, మధూలిక అని పిలుస్తున్నా, నా బంధు మిత్రులందరూ నన్ను మగవానిగా మాత్రమే చూస్తారు. కానీ తొలిసారి విలాసిని నన్ను మహిళగా చూస్తోంది అన్న విషయమే ఎంతో ఆనందాన్ని ఇచ్చింది. ఇద్దరం ఇల్లు చేరుకున్నాం. ఆ ఏరియాలో మిగతా ఇళ్లకన్నా దూరంగా ఏకాంతంలో ఉండి ఆ ఇల్లు. ఇంటి ముందు రకరకాల పూల చెట్లు, లోపల ప్రవేశించే చోట ద్వారం పక్కన సన్న జాజి తీగె ఒక వైపు, బొండుమల్లె చెట్టు ఒక వైపు. లోపలికి రాగానే తలుపులు వేసే సింది విలాసిని. పనిమనిషి సాయంత్రమే వంట సిద్ధ చేసి హాట్ బాక్స్ లో పెట్టి వెళ్ళిపోయింది. నేను అనుకోని అతిథిని. అయినా మాకు ఆ రాత్రి చేసుకోబోయే విందు వేరే కాబట్టి ఆ బాక్సులో ఉన్న దాన్నే ఇద్దరం సర్దుకుతినేశాం . రాత్రి 9.00 గం. లు అయ్యింది. నా చెయ్యి పట్టుకుని నెమ్మదిగా తన పడకగదిలోకి తీసుకు వెళ్ళింది. పడకగదిలో అన్నివైపులా ప్రబంధాలలోని సుందరాంగుల తైలవర్ణ చిత్రాలే. ఆ బొమ్మలని, ఈ ముద్దుగుమ్మని చూస్తే ప్రవరుడి నియమాలు కూడా గుమ్మం లోనే ఆగి పోతాయి. ప్రవరుడు మరుడౌతాడు అంటే సందేహం అక్కరలేదు. నేను మాత్రం అక్కడ స్వర్గంలో అడుగు పెట్టిన మగువనే. అతి మెత్తటి పరుపు మిమ్మల్ని పిలుస్తుంటే నేను పరిసరాలని పరికిస్తున్నంతలోనే విలాసిని తన వంటి మీద ఉన్న జీన్స్ పాంట్ విప్పేసింది. తీ షర్టు కూడా తీసేసింది. (ఇంకా ఉంది)
ఆమె ఎద గిరుల సిరులని దాచలేని బ్రా, మదనగృహానికి నేనేమాత్రం అడ్డుకాదు అనిపిస్తున్న పల్చటి పాంటీ, నేను తెరుకునేంతలో నా వంటి మీద చీరని, లంగాని కూడా తానే విప్పేసింది. వెనుకనుంచి వచ్చి నన్ను గాఢంగా హత్తుకుంటూ తన పాలిండ్లతో నా వీపుని వత్తుతూ నా జాకెట్ హుక్సుని కూడా తనే సున్నితంగా విప్పేసింది. ఇప్పుడు ఇద్దరిదీ ఒకే డ్రస్సు. ఒకే అడ్రస్సు. మెత్తటి పరుపు మీద అందాలను పరుచుకుని ఒక్కటయ్యాం. మాలోని స్త్రీలు వెళ్ళు విరుచుకున్నారు. ఆ వ్యాయామానికి మదనుడు కదం తొక్కుతున్నాడు. కాని మాది స్త్రీ పురుషుల కలయిక కాదు. మానసికంగా ఇద్దరి స్త్రీల కలయిక. ఆమె శారీరికంగా కూడా పూర్ణస్త్రీవే. నేను మానసికంగా స్త్రీనే.
నా పుంస్త్వాన్ని పూర్తిగా అణచివేశా. ఇద్దరం ఒకరికొకరం వ్యతిరేక దిశలో పడుకుని మా పని మొదలు పెట్టాం. ఆమె పాదాలను నేను నా పాదాలను ఆమె చుంబించటం మొదలు పెట్టి అంగుళం కూడా వదలకుండా ఇద్దరి తనువులలోని రహస్యపు అరలని వెతికి వెతికి వెలికి తీసి చుంబన ఘాతాలకు గురిచేసాం. అలా అంగాంగ చుంబనాలతో అంగరంగవైభవంతో అంగునికి అపురూపమైన సేవ మొదలు పెట్టాము. ముద్దుల ముచ్చట పూర్తికాగానే ఒకరికొకరం ఎదురు వచ్చి గాధ పరిష్వంగాలలోకి దిగాం. వాత్సాయనుడు చెప్పిన ఎనిమిది రకాల తను పరిష్వంగాలను ఎనిమిదింతలు చేసి అరవై నాలుగు రకాల కౌగిలింతలతో పులకించాం. పాడాలతో పాదాలు, జానువులతో జానువులు, ఊరువులతో ఊరువులు, మకరధ్వజనికేతనాలు, నాభి, వక్షోజాలు, చేతులు, భుజాలు, గళం తో గళం, మోముతో మోము రాసుకుంటూ వరిపిడికి గురి చేసుకుంటూ రుద్దుకుంటూ, గుద్దుకుంటూ, అదముకుంటూ, హత్తుకుపోయి, అతుక్కుపోయి, మళ్ళీ అదేవిధంగా ఒకరి వెనుక ఒకరం మార్చి మార్చి కౌగిలింతల్లో కాలం గడిపాం .
మా మధ్యకు ప్రవేశించటానికి గాలి, చీకటి, వెలుతురు విశ్వ ప్రయత్నం చేసి అలిసి పోయాయి. ఆ పైన ఒకరి వక్షోజాలతో ఒకరు చాలా సేపు పిసుకులాట, రుద్దులాట, కుమ్ములాట, ముచ్చికలు కొరుక్కుంటూ ఇలా సమయాన్ని జయిస్తూ విజృంభించాం. అయితే మా కలయికలో స్త్రీ పురుష భావన లేదు. లత లతతో పెనవేసుకొన్నట్టే. ఇద్దరు స్త్రీల అనన్య స్నేహ సంబంధం అది. వినూత్న సంభోగమది. నీకు నేను, నాకు నువ్వు అనే ఒక సాధికారావలంబనం.
అలా కాలం అలసి అలసి పరుగుతీసి మిమ్మల్ని జయించలేక సూర్యుణ్ణి తోడు తెచ్చుకుంటుంటే తేరుకున్నాము. ఆనందలోకం లోంచి అధరాలకు ఆధారాలను తాకిస్తూ ఒక ప్రగాఢ చుంబనంతో బయటికి వచ్చాం. విలాసిని ఒక్కసారిగా నన్ను మళ్ళీ హత్తుకుంది. నేను నెమ్మదిగా తయారయ్యి ఆమె దగ్గర సెలవు తీసుకుని రామభద్ర పురానికి బయల్దేరాను. ఆ అనుభవం మిమ్మల్ని దగ్గర చేసింది. ఆ తర్వాత మేం ఒక సంవత్సరం పాటు ఎన్నో రాత్రులు అలా కాలాన్ని జయిస్తూ గడిపాం. ఈ సంవత్సరకాలం లో ఆమె నన్ను చెన్నై లో ఉన్న తన ఫ్రెండ్ లేడీ డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళి ఏవో కొన్ని మందులు ఇప్పించింది. అవి వాడటం మొదలు పెట్టిన నాలో ఆరు మాసాలనుంచి ఎన్నో మార్పులు వచ్చాయి.
వెనుక ముందు గిరి చరియలు బాగా బలంగా, ఎత్తుగా పెరిగాయి. ఇంట్లో అక్కలు ఆట పట్టించడం మొదలు పెట్టారు. ఇక దీన్ని ఎవడికో ఇచ్చి కట్టబెట్టాలిసిందేనే. మనకు మరదలు ముచ్చట తీరదు. మరొక మరిది వస్తాడు. అనటం మొదలు పెట్టారు. నాకు సిగ్గుతో బుగ్గలు ఎర్ర బడేవి.
నాకూ విలాసినికీ సాన్నిహిత్యం విడదీయ లేనంతగా పెరిగి పోయింది. మేమిద్దరం ఒకరికొకరు పెళ్లాలం. ఒకరికుకరు మొగుళ్ళం. .
